"Associatief, diep emotioneel, zelden rationeel"

Het blijft wennen, dat schrijven in het openbaar.

Drempelvrees.

Komt het doordat de wetenschappelijke titels zo ongelijk verdeeld zijn over mij en mijn tweelingbroer?

Hij twee Masters, en ik niet eens een bachelor.

Dat is natuurlijk allemaal mijn eigen keus geweest (zo lopen de dingen).

Als ik lekker met iets bezig ben (en dat ben ik vaak) stoort het me niet.

Maar op zo’n blog is het anders.

Al leest er voorlopig nauwelijks iemand mee: dat zou ineens kunnen veranderen.

Nemen mensen me dan wel serieus? 

Maar Mári was erg enthousiast over mijn laatste stuk (bouwen op het strand, juni) en vindt het zelfs beter dan zijn eigen stukken.

Hij keek zelfs een beetje zuur toen hij dat zei ;-)

Sal’s schrijfsels vindt hij óók beter dan zijn eigen geschrijf.

Blijkbaar heeft schrijven met opleiding niks te maken.

Ik heb nu eindelijk dat stuk (eigenlijk een lezing) gelezen dat Mári me gaf, van die professor uit Wageningen, Louise Fresco.

Na het lezen was ik echt in de war.

De moed zonk me in de schoenen.

Toen werd ik boos en wilde uitzoeken wát me zo irriteerde.

Maar ik ben niet gewend om teksten te analyseren.

Mári deed niks anders, bij zijn studie sociologie.

Zelf lees ik meer op...“gevoel”.

En ik “voelde” me na het lezen alsof ik een klap in mijn gezicht had gekregen, van mevrouw Fresco.

Ik zou dus graag iets onweerlegbaars over haar lezing schrijven.

Maar hoe?

Het gaat in Fresco's tekst om bepaalde opmerkingen, om de toon.

Je moet echt tussen de regels door lezen.

Want ze is natuurlijk erg intelligent.

Het is alsof je een perfecte taart eet, in een peperdure lunchroom, maar stiekem aan de taart van oma denkt. 

De liefde ontbreekt.

Bovendien een vaag vermoeden van een vleugje arsenicum.

Erin gesmokkeld door een gefrustreerde want onderbetaalde én overwerkte knecht.   

Ik heb eerst Mári gebeld, en daarna Ira.

Over mevrouw Fresco.

Beiden begonnen meteen met vuur te spuwen.

“Ze maakt alle kritiek bij voorbaat onschadelijk”, zegt Mári.

Maar volgens hem niet altijd op een wetenschappelijke manier, en dáár kun je haar op pakken: “stemmingmakerij”.

Professor Joachim Sickbock. Afbeelding Literatuurmuseum

Ira’s hoofd staat er niet naar om een stuk te schrijven over deze professor.

Ze is nu zwanger en tóch al zo “emotioneel”.

"Een vrouwelijke Sickbock", riep ze door de telefoon. "Hoe kun je een kind op de wereld zetten als zulke mensen de touwtjes in handen hebben?".

Ik heb haar maar getroost met te zeggen dat Fresco echt wel tegengas krijgt.

Zelfs uit wetenschappelijke hoek.

Dit hoorde ik tenminste van Mári, die een keer naar een lezing over mega-stallen is geweest, van een professor uit Wageningen die het inhoudelijk niet met haar eens was. 

Al noemde die professor niet letterlijk haar naam.

"Dissidenten", verklaarde Ira, "dat woord geeft al aan hoe weinig het er zijn, in Wageningen". 

Volgens Mári ben ik precies de juiste persoon om iets over Fresco  te schrijven.

Gewoon “op gevoel”, en vooral niet bang zijn.

Me niet laten intimideren dus, en de staat van dienst van deze mevrouw vergeten (Prof.dr., voorzitter van de raad van bestuur van de universiteit te Wageningen, enz.).

Ik denk dat Mári zelf bang is om van “onwetenschappelijkheid” te worden beschuldigd.

Nou ik niet (ben niks anders gewend, haha).

“Je noemde je eerste stukje glad ijs. Nu: Fresco bestrijden is werkelijk glad ijs.”, verklaarde mijn broer.

Wel noemt hij zichzelf “schaduwdenker”, in de introductie van zijn blog.

Dapper hoor!

Maar ik sluit me er graag bij aan.

De schaduwtweeling, haha.

Ik heb minder te verliezen dan mijn broer, dus ik waag het erop!

Gewoon heel precies opschrijven wat dat stuk voor indruk op me maakt en waarom.

Liefst fileren natuurlijk.

Ga mijn best doen.

"Ik ben een schaduwdenker", zal het heten.