Op glad ijs

Een ruime maand geleden vroeg mijn broer mij om mee te schrijven aan zijn blog.

Om precies te zijn: onder mijn eigen naam en op mijn eigen pagina, over zelfgekozen onderwerpen(!) maar met hem als eindredacteur.

Ik was meteen enthousiast!

Wij (mijn man Peer, onze dochter Do en ik) wonen zo'n beetje op de rand van de kaart van Nederland.

Maar dat wil niet zeggen dat hier niets van belang gebeurt.

Er is genoeg waar ik al langere tijd mijn ei over kwijt wilde!


Binnen enkele dagen schreef ik dus een stukje voor mijn broer, over een onderwerp dat mij persoonlijk op dat moment nogal bezighield: de sloop van een tweehonderd jaar oude graanschuur in de buurt van het dorp waar ik woon. 

De schuur was afgebroken voordat ik 'm zelfs maar had kunnen fotograferen...

Bijgevoegd daarom een foto van een vergelijkbare schuur. 

Graanschuur, noordwest Groningen, 2016

Het historische gebouw is vervangen door een...tja...veredelde schoenendoos (zie afbeelding).

Moderne schuur op het Groningse Hogeland, 2016

Als je het mensen op de man af vraagt wil vrijwel geen enkele Groninger dat die oude schuren verdwijnen (en de “import” al helemaal niet). 
Maar met een beroep op "noodzaak" en "onvermijdelijkheid" (lees: economische motieven) gebeurt het toch.

Het is natuurlijk wel zo dat de één zich veel drukker maakt over het verlies dan de ander. 

Ik moet er bovendien nadrukkelijk bij zeggen dat we de individuele akkerbouwers hier niet alleen verantwoordelijk voor kunnen houden.

Het gaat nota bene om het historische erfgoed van hun eigen families en om het landschap waar zij zelf in wonen. 

De veranderingen in het landschap hebben vooral te maken met de telkens toenemende schaalvergroting en de grote druk op agrarische bedrijven om aanhoudend te moderniseren.

Verder komt het door bepaalde keuzes van de gemeente. 

Subsidieer je de restauratie maximaal, of subsidieer je vooral het afbreken en vervangen?

Hoe dan ook: we kijken hier dus met zijn allen machteloos toe hoe de karakteristieke schoonheid van dit gebied op een - telkens versnellend - tempo wordt aangetast door "de vooruitgang"(wat dat ook mag zijn!).

Zonder dat iemand hier welbewust en uit innerlijke overtuiging voor kiest! 


Maar Mári (zo heet mijn broer) twijfelde over mijn vorige stuk en wilde dat ik mijn “toon” een beetje zou aanpassen.

Hij vond mijn verhaal te "emotioneel".

“Met deze tekst begeef je je op glad ijs”, beweerde hij.

Ik zag het probleem niet.

"Mensen zullen je voorhouden dat het landschap geen museum is".
Aldus mijn broer, die in zijn vorige leven als architect werkte, twee Masters heeft en (om die reden?) gevoelig is voor dat soort argumenten.

"Dat klopt", zei ik: "dat overkwam me toevallig vorige week nog. Nou, én?"

Vervolgens stuurde hij me de tekst van een lezing van een professor in Wageningen.

Het mens schijnt diverse boeken te hebben gepubliceerd.

Als ik dit lees zal ik wel begrijpen, meende hij, waaróm ik mij op glad ijs begeef met mijn "jammerklacht" over het verdwijnen van oude schuren in het landschap. 

Ik moet er wel bij zeggen dat Mári het in wezen helemaal met mij eens is.

Hij is, volgens mij, alleen een beetje gedeformeerd door zijn wetenschappelijke opleidingen ;-)

Waarmee ik bedoel dat hij zichzelf geweld aandoet om overal een "objectief" oordeel over te vormen. 

Om een lang verhaal kort te maken: we kregen ruzie.
Het eind van het liedje was dat ik helemaal niets meer schreef.

Totdat Mári de kwestie met zijn vriend Sal besprak. 

Sal heeft hem vriendelijk maar trefzeker de les gelezen over zijn bezorgdheid.

Een bezorgdheid die niet alleen mij gold, maar meer nog Ira, en Otto, die beiden bepaald minder dan ik de gewoonte hebben om zich door wie dan ook de mond te laten snoeren. 

"Laat je familieleden toch gewoon schrijven wat ze willen, dát maakt je project juist zo interessant!", schijnt die goeie ouwe Sal gezegd te hebben.


Nu mocht ik dus ineens tóch mijn stukje inleveren bij mijn broer.

De scherpe kantjes heb ik er wel een beetje afgehaald. 

De tekst van de professor uit Wageningen heb ik overigens nog niet gelezen.

Ik ga mijn best doen.


Mila Gras